De roep van Pan Ik wil dat je goed en kwaad vergeet; om zo gelukkig te zijn als de dieren, zo zorgeloos als de bloemen en de vogels. Om zowel in de diepten van je natuur als in de hoogten te leven. Er zijn waarlijk sterren in de hoogten en zij zullen een slinger voor je voorhoofd zijn. Maar de diepten zijn gelijk aan de hoogten. Wonderlijk diep zijn de diepten, zeer vruchtbaar is de laagste diepte. Er zijn daar ook sterren, helderder dan de sterren in de hoogte.
De naam van de hoogten is Wijsheid en de naam van de diepten is Liefde. Hoe zullen ze samenkomen en vruchtbaar zijn als je er niet diep en onbevreesd in duikt? Wijsheid is de geest en de vleugels van de geest, liefde is het ruige beest dat ten onder gaat. Dapper duikt hij, beneden het denken, voorbij de Wijsheid, om weer even hoog boven deze uit te stijgen als hij eerst was afgedaald.
Wijsheid is rechtvaardig en rein, maar liefde is onrein en heilig. De Kroon van het Leven ligt niet in de zon: de wijze goden hebben hem diep begraven waar nadenkende mensen hem niet zullen vinden, en ook de goeden niet: maar de Homoseksuelen, de Avonturiers, de Zorgeloze Duikers, zij zullen hem naar de wijzen brengen en verbaas ze.
Alle dingen worden in het licht gezien. Hoe zullen we datgene waarderen wat gemakkelijk te zien is? Maar de kostbare dingen die verborgen zijn, zullen kostbaarder zijn voor onze zoektocht: ze zullen mooi zijn met ons verdriet: ze zullen nobel zijn vanwege ons verlangen ernaar.
Ga met mij mee, herdersmeisje, door de velden, en we zullen zorgeloos en gelukkig zijn, en we zullen het denken verlaten om ons te vinden wanneer het kan, want dat is de plicht van het denken, en het wil ons liever ontdekken dan wij. zijn te vinden.” - Uit The Crock of Gold van James Stephens, 1912
De god Pan is in de Griekse mythologie de god van het vee en het dierlijk instinct. Pan behoort tot de saters, goden die half mens half bok zijn en onder meer bekend staan om hun lust voor wijn en het verleiden van nimfen.
Volgens verschillende verhalen was hij de zoon van de god Hermes, maar Zeus, Apollo en Kronos zijn ook wel als vader genoemd. Over zijn moeder bestaat eveneens onduidelijkheid. Namen die circuleren zijn onder meer Penelope, Dryope en Callisto. Volgens de meeste verhalen schrok de moeder, wie het dan ook was, in ieder geval zo erg van de lelijkheid van haar kind dat ze na de bevalling onmiddellijk de benen nam. Gezien het feit dat zoonlief geboren werd met bokkenhorens en een bokkenstaart is dat niet heel verwonderlijk… Nadat zijn moeder hem verlaten had, ontfermden nimfen zich over de jonge Pan. De god groeide volgens de verhalen op in Arcadië.
Pan verkeerde graag en veel in het gezelschap van nimfen die hij veelal probeerde te verleiden. Ook slaagde hij er ooit in de maangodin Selene voor zich te winnen, door zich te in een witte vacht te hullen.
De god Pan en de panfluit
De panfluit (ook wel herdersfluit genoemd) is naar de god genoemd en ontstond volgens de mythologie als volgt. Pan had een oogje op de nimf Syrinx maar hij had pech: Syrinx wilde maagd blijven. Terwijl Pan haar achterna zat bad de nimf tot de goden om verlost te worden van haar hitsige achtervolger.
Een van de beroemde mythen van Pan betreft de oorsprong van zijn panfluit, gemaakt van stukken hol riet. Syrinx was een lieflijke waternimf van Arcadia, dochter van Landon, de riviergod. Toen ze op een dag terugkeerde van de jacht, ontmoette Pan haar. Om aan zijn seksuele avances te ontsnappen, rende de mooie nimf weg en bleef niet staan om naar zijn complimenten te luisteren. Hij achtervolgde haar totdat ze bij haar zussen kwam, die haar onmiddellijk in een riet veranderden.
Wanneer de lucht door het riet blies, produceerde het een klaaglijke melodie. Pan, nog steeds verliefd, nam een deel van de rieten, omdat hij niet kon identificeren welk riet het werd, en sneed zeven stukken (of volgens sommige versies negen), voegde ze naast elkaar in geleidelijk afnemende lengtes, en vormde het muziekinstrument. met de naam van zijn geliefde Syrinx. Daarna werd Pan zelden zonder gezien.
